Zasad Pozbywania się Urazy
Zasada nr 1: Transformacyjny wzrost jest wynikiem doświadczania wielkiej miłości lub cierpienia.
Ból, który spowodował twój gniew, jest istotnym czynnikiem twojego osobistego wzrostu.
Krzywda i ból tworzą cierpienie.
Ale bez cierpienia nie doceniamy w pełni dobra w naszym życiu.
Nie musimy integrować najwyższych ideałów przebaczenia, tolerancji i współczucia.
Jesteśmy jak ćmy, które muszą doświadczyć płomienia.
Ćma symbolizuje naszą duszę, która szuka duchowych prawd, ale musi najpierw przejść przez utrapienia.
Zasada nr 2: Złość i uraza wynikają z nierozwiązanego smutku i straty.
Jakie są straty, które prowadzą do gniewu?
Zasadniczo można wyróżnić cztery kategorie:
utrata poczucia bycia kochanym (odrzucenie);
utrata poczucia własnej wartości (poczucie niekompetencji lub nieatrakcyjności);
utrata kontroli (brak wystarczającego wpływu, niesprawiedliwe traktowanie); oraz
utrata bezpieczeństwa i pewności siebie
Kiedy odczuwamy stratę w którymś z tych obszarów, wywołuje to ból lub smutek.
Wiele razy nie zauważamy smutku i natychmiast przechodzimy do złości.
Celem jest pozostanie ze smutkiem – jest to czysta emocja – i staranie się o wzmocnienie obszarów, w których czujesz się osłabiony.
Zasada nr 3: Aby przejść od złości i strachu do wyższych stanów piękna, spokoju i zaufania, musimy przekroczyć pewien most.
Ten most nazywa się „emocjonalna akceptacja”.
Zbyt często NIE akceptujemy rzeczywistości tego, co się wydarzyło – stawiamy jej opór.
„To nie powinno było się zdarzyć!”
mówimy.
Albo wołamy: „Co mogłoby skłonić człowieka do zrobienia tego?”.
Takie pytania to tak naprawdę unikanie.
NIE chcemy zaakceptować rzeczywistości tego, co się stało.
Akceptacja nie jest biernością ani przekonaniem, że to, co się stało, było „dopuszczalne” w sensie moralnym.
Akceptacja oznacza „Tak jest”.
Opieranie się emocjonalnej akceptacji prowadzi do większego bólu wewnętrznego, takiego jak uraza.
Dlatego odpuszczenie pretensji jest trudne dla większości z nas.
Zasada #4: Akceptacja plus zaufanie prowadzi do pokoju. Pokój pomaga nam dostrzec piękno, które już tam jest.
Nie mówię, że powinieneś ufać, że wszystko ułoży się tak, jak byś chciał.
Nie mówię, żebyś ufał, że cała dobra wola pojawi się na twojej drodze.
Zaufanie wiąże się z gotowością do przyjęcia niepewności, do zaakceptowania tajemnicy.
Kiedy nalegasz na zrozumienie DLACZEGO rzeczy się dzieją („kosmiczne” dlaczego, a nie naukowe dlaczego), kiedy chcesz znać odpowiedź i chcesz ją mieć już teraz, narażasz się na niekończącą się wewnętrzną debatę, która doprowadzi do strachu lub frustracji.
Ale jeżeli otwierasz się na tajemnicę, jeżeli rozważasz, że być może nie jesteś jedynym autorem swojego życia, że istnieją współautorzy; jeżeli rozważasz, że jesteś na tym świecie, aby służyć wielu celom i nie wszystkie twoje powody bycia zostały osiągnięte, możesz tolerować NIEwiedzę.
Akceptacja plus zaufanie pozwala na spokojne współistnienie z niewiedzą.
To pomaga w puszczeniu urazy i przekonania, że wydarzenia MUSZĄ się dziać tak, jak chcemy, albo że pewne rzeczy nie powinny się wydarzyć – kiedy się wydarzyły.
Zasada #5: Nie próbuj „pokonywać” negatywnych myśli pozytywnymi myślami.
Pozwala pozytywnym i negatywnym myślom współistnieć bez debaty.
Następnie żyj swoim życiem pomiędzy nimi.
Pozytywne myślenie nie zawsze działa, gdy boli lub straty są głębokie.
Jest tak dlatego, że po każdej pozytywnej myśli (np. „Znajdę sposób na poradzenie sobie po śmierci mojego współmałżonka.”) zawsze może nastąpić myśl negatywna („Ale jestem wściekły na Boga za to, że pozwolił, by to się stało!”), a wynikająca z niej wewnętrzna debata wyczerpuje cię („Nie powinienem być zły na Boga… Ale JESTEM! Ale nie powinienem…”).
Zamiast tego uznaj te części siebie, które myślą i czują w taki, a nie inny sposób.
Zaakceptuj te różnice bez dyskusji i idź do przodu ze swoim życiem.
W końcu myśli, które ci nie służą, same się wymkną.
Ale jeśli próbujesz je wymusić, pozostają.
